مـزگـانـی، ياران! ڒاخرا ديـسان
سفره ی ئـيکسيـرێ، دێو که رۆ ئـيـنـسـان 
تاری پاره ی دڵ وه ئـاواز ئـاوه رد
هه ڵاڵـه ی هـيلال مـانگی ره مه زان
ئامان، فرسه ته ن نه سفـره ی خوايی
دڵی ژه ن گـێرته به ينه سه يـقـه ل دان
بـه زمـی خـه وه ریو، کـڒه خه وی شـه و
وێـڵ که ين، له مانا کۆکتـرن حه يوان
ژيانی تـه نـيـا بۆ نـيازی تـه ن
گوم که رۆ گيانی چون ئـيـنـسـان ژيان
نه ختێ برسيه تـیو، دڵ وريايی شـه و
نزيـکـمان که رۆ وه گۆم که رده ی گيان
ده خيلـه نه ک جه م کرێـووه سفره و
ئـێـمه يچ مـه نـمـێوه بـێ به ش چون جاران
ره مه زانی ۴۰۴ جۆزه ردانی ۶۳
